ပန္းတိုင္

ပန္းတိုင္

တိမ္ေတြႏြယ္ယွက္
နွလံုးသားခ်င္းဆက္
လင္းလက္မယ့္ေန႔ရက္ေတြတြက္
ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းေတြဘယ္ေလာက္ပဲခက္လည္း
အခ်စ္ကိုရင္၀ယ္ပိုက္ျပီး ရြက္လႊင့္ခဲ့ ။

နိမိတ္သေကၤတ

နိမိတ္သေကၤတ

ေႏြရာသီမွာ
ျမစ္ေတြေရခဲသြားတဲ့အေၾကာင္း
ပင္လယ္ဆီမေရာက္ခင္ ရပ္တန္႔သြားတဲ့အေၾကာင္း
ဘယ္လိုစကားလံုးေတြနဲ႔
သီကံုးရမလဲ ။

ေရာ့ရဲ

ေရာ့ရဲ

ကိုယ့္ရင္ထဲကအသံ
ကိုယ္ပဲၾကားနိုင္တဲ့ဘ၀မွာ
ေန႔ နဲ႔ ည ဆိုတာလဲ
ထူးမျခားနားပါပဲ ။

က်ေနာ္႔ရဲ႕ အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္

က်ေနာ္႔ရဲ႕ အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္

အျပာေရာင္နွင္းဆီကို ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္ဖူးၾကလား ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္ဖူးယံုတင္ဘယ္ကမလဲ အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ေျပာရရင္ ဒီလို။

ဟုပ္ ဆိုတဲ့နိုင္ငံကိုေခတၱေရာက္တုန္း ပန္းေဂဟာ (Flower Garden) လို႔နာမည္ရွိတဲ့ ပန္းေတြေရာင္းတဲ့ဥယာဥ္ျခံေရွ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတယ္။ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းေပါင္းစံုၾကားမွာ ထင္ရွားေနတဲ့ မိုးျပာေရာင္သမ္းေနတဲ့နွင္းဆီပန္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္တသက္မွာ အျပာေရာင္နွင္းဆီဆိုတာ တခါမွမျမင္ဖူးေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္၀င္တစားၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ အျပာေရာင္နွင္းဆီပန္းအိုးတအိုးကို ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတယ္ ... ျမန္မာျပည္ကိုအျပန္ခရီးမွာ ေလယာဥ္ေပၚ ဒီပန္းအိုးကို ဘယ္လိုသယ္သြားမလဲေပါ့။ ပန္းအိုးထဲမွာ တပြင့္တည္းပြင့္ေနတဲ့အျပာေရာင္နွင္းဆီေလး ေၾကမြသြားမွာလည္း စိုးရိမ္မိေသး။ ဒါနဲ႔ မျပန္ခင္တရက္က်ေတာ့ ပန္းအိုးအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဂ်ပ္ဗူးကိုရွာ၊ ပန္းအိုးကိုထည့္၊ ေလ၀င္ေပါက္ေလးေတြေဖာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရွဳပ္သြားတယ္။ ပန္းပင္က ခပ္ေသးေသးေလးမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

ျပန္မယ့္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီဂ်ပ္ဗူးကို အေသအခ်ာပိုက္ျပီး ေလယာဥ္ခြင္းကိုဆင္းခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ေလယာဥ္မယ္ေတြကိုခြင့္ေတာင္းျပီး ပန္းပင္ထည့္ထားတဲ့ဂ်ပ္ဗူးကို ပစၥည္းေတြက်ပ္မေနတဲ့ သီးသန္႔တေနရာမွာ ထားခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္စီးရင္း ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေပ်ာ္နဲ႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္လိုက္မိေသး ... နွင္းဆီၾကိဳက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ရဲ႔ ေမြးေန႔က်ရင္ ထူးျခားတဲ့ အျပာေရာင္နွင္းဆီေလးေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား၀မ္းသာလိုက္မလဲ ... နွင္းဆီဆိုတာ ကိုင္းခ်ိဳးျပီး အပင္ေတြပြားလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲလိုအပင္ေတြပြားျပီး ျမန္္မာျပည္မွာ ေရာင္းလိုက္ရင္ စီးပြားျဖစ္ဦးမွာပဲ။ က်ေနာ္ခ်မ္းသာလာရင္ မိဘေတြကို အိမ္အၾကီးၾကီး၀ယ္ျပီး တခမ္းတနားထားလို႔ရျပီ ... သူတို႔စားခ်င္တာ သံုးခ်င္တာ လိုသေလာက္ေပးလို႔ရျပီ ... ...

ရွစ္နာရီေလာက္ေလယာဥ္ကိုစီးျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ တပတ္ေလာက္ က်ေနာ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔မွာ ဘာမွေထြေထြထူးထူးျဖစ္ပ်က္ထားပံုမေပၚပါဖူး။ သူ႔ဘာသာလည္ပတ္ျမဲ လည္ပတ္လ်က္ပံုစံမိ်ဳးနဲ႔။ ပန္းပင္တပင္ကိုတယုတယထုပ္ပိုးျပီး နိုင္ငံျခားကေတာင္သယ္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကစစ္ေဆးသူေတြ က်ေနာ့္ကိုတအံ့တၾသျဖစ္လို႔ေပါ့။ ဘယ္သူေတြဘယ္လိုထင္ထင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြနဲ႔ကိုယ္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္ခ်စ္သူက က်ေနာ့္ကိုလာမၾကိဳလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ နို႔မဟုတ္ သူက က်ေနာ္သယ္လာသမွ်ဖြင့္ၾကည့္တတ္ေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔မွအံ့ၾသသြားေစမယ့္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူးေလး အေကာင္အထည္မေဖာ္နိုင္ ျဖစ္သြားမယ္။ က်ေနာ့္မိဘေတြကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ .. က်ေနာ္အိမ္ေရာက္လို႔ အပင္ကို ဂ်ပ္ဗူးထဲကထုတ္ျပီး ျခံထဲမွာထားေတာ့မွ ပန္းပင္ယူလာမွန္းသိတယ္။ ပန္းပင္ကိုဒီေလာက္မၾကိဳက္တဲ့က်ေနာ္ ဘာလို႔ခုလို တကူးတကသယ္လာပါလိမ့္လို႔ နားမလည္ခ်င္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့။ ေမးခြန္းလည္း ထုတ္ခ်င္ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မေမးခဲ့ဖူး။ သူတိို႔နဲ႔က်ေနာ့္ၾကားက အဲလိုပဲ ... က်ေနာ္လုပ္တာကို သူတို႔ကနားမလည္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးျမန္းေျပာဆိုတာလည္း နည္း၊ က်ေနာ္ကလည္းေျဖရွင္းျပဖို႔ ၀န္ေလး။ ထားပါေတာ့ေလ။

က်ေနာ့္အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္အေၾကာင္းဆက္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္တသက္တခါမွပန္းပင္တပင္ကို ခုေလာက္ထိ နွစ္နွစ္ကာကာၾကိဳးစားပန္းစားမစိုက္ဖူးဘူးဆိုရမယ္။ ဟုပ္နိုင္ငံရဲ႔ရာသီဥတုက အျမဲလိုလို မႈန္မႈိင္းမႈိင္းျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႔ရာသီဥတုနဲ႔ကြာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအပင္ကို ေလေကာင္းေလသန္႔လည္းရေအာင္၊ ေနေရာင္တိုက္ရိုက္မက် အပူဒဏ္မျပင္းလြန္းတဲ့ေနရာမိ်ဳးမွာထားရတယ္။ မိုးရြာေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း ဟာလာျပင္မွာထားရင္ အပင္ေရမြန္းမွာစိုးလို႔ အိမ္ေရွ႔စင္၀င္အကာေအာက္ အပင္ကိုျပန္သယ္ထား၊ သဘာ၀မိုးစက္က အပင္အတြက္ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ မုိးစက္မႈန္ေတြျဖန္းပက္နိုင္မယ့္ အဲဒီစင္၀င္ရဲ႔အစြန္းနားေလးမွာထားရနဲ႔။ သံုးေလးပတ္ေလာက္လည္းျပီးေရာ နွင္းဆီပင္ကပိုထြားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ကိုင္းေသးေသးေလးတကိုင္းကိုခ်ိဳးျပီး တျခားပန္းအိုးမွာကိုင္းပြားစိုက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မူလယူလာတဲ့ပန္းအုိးရယ္ ေနာက္ပြားထားတဲ့ပန္းအိုးရယ္ နွစ္အိုးလံုးကိုဂရုတစိုက္နဲ႔ ထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုလုပ္ေနရတာကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲပင္ပန္းတယ္လို႔မထင္မိဖူး။ နွင္းဆီပန္းအိုးနွစ္အိုးကိုၾကည့္တိုင္း က်ေနာ့္စိတ္ကူးေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ တရက္ပိုပိုနီးလာျပီဆိုျပီး ပီတိေတြဗလဗြနဲ႔ေပါ့။ အျပာေရာင္နွင္းဆီပန္းကိုျမင္ရင္ က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ခ်စ္သူေလးလည္း သူ႔ေမြးေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခားေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္။ ကိုင္းေတြပြားျပီး တစျပီးတစေအာင္ျမင္လာရင္ နွင္းဆီပန္းျခံလုပ္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္လို႔ရမယ္။ က်ေနာ္ခ်မ္းသာရင္ က်ေနာ့္မိဘေတြကို ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းတဲ့အဆင့္မွာ ထားျပီး ေက်းဇူးဆပ္နိုင္မယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးေတြၾကား တေန႔တေန႔ ျမဴးျပီး အားအင္ေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့။

အဲလိုနဲ႔ အဲဒီပန္းပင္နွစ္ပင္ၾကားလံုးျခာလိုက္ေနလာတာ နွစ္လေလာက္ၾကာသြားျပီး၊ တေန႔ျခံထဲမွာ ပန္းပင္ေတြကို ေရေလာင္းေနတုန္း က်ေနာ့္အေမက က်ေနာ့္ကိုလာေျပာတယ္ ...

“သား ... မင္း ဟိုတေခါက္ နိုင္ငံျခားကျပန္လာျပီး ဒီအပင္နွစ္ပင္နဲ႔ပဲအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနျပီ။ ဒီပန္းပင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးၾကီးလို႔လဲ”

“ဒီလိုေလ ေမေမရ .. ဒီနွင္းဆီပင္ေတြကသာမန္နွင္းဆီမဟုတ္ဘူး။ အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္ေတြ။ ရွားပါးပန္းပင္မိ်ဳးေတြ။ ပန္းပင္မိ်ဳးပြားတာေအာင္ျမင္ရင္ အျပာေရာင္နွင္းဆီဆိုျပီး ျမန္မာနိုင္ငံမွာစေရာင္းတာ သားပထမဆံုးျဖစ္မယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ခုလိုအားစိုက္ျပီးလုပ္ေနတာေပါ့။”

“ငါ့သားရယ္ မင္းက နွင္းဆီပင္ဘယ္လိုစိုက္ရတယ္ဆိုတာ ေလ့လာထားတဲ့သူလဲမဟုတ္၊ နွင္းဆီပင္ဆိုတာလည္း တခါမွမစိုက္ဖူး၊ ေနာက္ ဒီလိုနွင္းဆီပင္ေတြဆိုတာ သူ႔နိုင္ငံနဲ႔သူ ရာသီဥတုအလုိုက္ျဖစ္ထြန္းတာ။ သားသြားခဲ့တဲ့နိုင္ငံျခားမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီမွာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ အဲလိုဆို သားအခ်ိန္ေတြကုန္မွာေပါ့။ ခုဆို သားက ကုမၸဏီမွာမန္ေနဂ်ာျဖစ္ေနျပီ။ အလုပ္ေတြ တာ၀န္ေတြမ်ားေနျပီ။ အဲဒီၾကားက ဒီပန္းပင္ေတြအတြက္ပဲ အားစိုက္ေနရင္ သားတာ၀န္ေတြလစ္ဟင္းကုန္မယ္။ ဒီေနရာရဖို႔ သားဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားခဲ့ရသလဲ ကိုယ့္ဘာသာအသိပဲေလ။”

“စိတ္ခ်ပါေမေမရ၊ အဲလိုမျဖစ္ေစရပါဖူး။ သားဘာသာသား ခြဲျခားျပီးလုပ္နိုင္ပါတယ္။”

“ေအး မင္းကသာ စိတ္ခ်ပါအျမဲေျပာေနတာ၊ မင္းလုပ္ေနတာေတြကေတာ့ မဟုတ္ေသးဖူးေလ။ မင္းေသခ်ာစဥ္းစားဦး။ ဒါပဲေမေမေျပာခ်င္တယ္။”

ေမေမက အဲလိုေျပာျပီး ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသြားရတယ္။ ေၾသာ္ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူးေစတနာကို နားလည္လာမွာပါဆိုျပီး ပန္းပင္ေလးေတြကုိပဲ ဆက္ေရေလာင္းေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲေတာ့ နွင္းဆီပင္ေလးနွစ္ပင္က တျဖည္းျဖည္းဖြံ႔ျဖိဳးျပီး အရြက္ေတြနဲ႔ ပိုပိုေ၀ဆာလာတာကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ကူးေတြအေကာင္အထည္ေပၚလာေတာ့မယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္မိတယ္။ က်ေနာ္က နွင္းဆီပန္းပင္ေလးေတြရဲ႔အရည္အေသြးအေပၚယံုၾကည္သလို က်ေနာ့္အေပၚက်ေတာ့ မိဘေတြကဘာလို႔မယံုၾကည္နိုင္တာပါလိမ့္ဆိုတဲ့အေတြးကေတာ့ နွလံုးသားကို ေအာင့္ခနဲျဖစ္သြားေစတယ္။

သံုးလၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အျပာေရာင္နွင္းဆီတပြင့္ပြင့္လာပါတယ္။ ဒီတခါအပြင့္က က်ေနာ္၀ယ္တုန္းကထက္ ပိုလွတယ္လို႔က်ေနာ့္စိတ္ထဲထင္မိတယ္။ ပန္းစပြင့္ျပီးတပတ္ျပည့္တဲ့ေန႔က က်ေနာ့္ခ်စ္သူေမြးေန႔ဆိုေတာ့ အံကိုက္ပဲေပါ့။ အဲဒီတပတ္လံုး ရံုးသြား ရံုးျပန္ခ်ိန္တိုင္း ပန္းအိုးထဲက အျပာေရာင္နွင္းဆီပြင့္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ပန္းရရင္ ေပ်ာ္သြားမယ့္ခ်စ္သူ႔မ်က္နွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္စဥ္းစားၾကည့္တာ က်ေနာ့္စိတ္အေပ်ာ္ေတြျပည့္သြားတာပဲ။

ဒါနဲ႔ခ်စ္သူ႔ေမြးေန႔လည္းက်ေရာ ....

“happy birthday ငယ္ငယ္”

“အိုး အျပာေရာင္နွင္းဆီပါလား။ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နွင္းဆီဆိုတာ အနီေရာင္ရဲတြတ္ေနမွ နွင္းဆီပိုပီသမယ္ထင္တယ္။”

ခ်စ္သူကအဲလိုေျပာျပီး က်ေနာ္ေပးတဲ့နွင္းဆီပန္းကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တျခားဟာေတြဘက္ ပိုအာရံုေရာက္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ...

“ေမြးေန႔မုန္႔သြားလွီးရေအာင္။ ငယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၀ယ္လာေပးတာ လွမွလွ။ အၾကီးၾကီးပဲ။” လို႔ ခပ္ျမဴးျမဴးေလးေျပာလိုက္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာအထီးက်န္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႔အျပာေရာင္နွင္းဆီပန္းပြင့္ေလးကို လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ခ်စ္သူၾကိဳက္တဲ့ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ၾကီးဆီ ခ်စ္သူနဲ႔ေျခလွမ္းသြားလိုက္တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္က် သံုးလလံုးက်ေနာ္ၾကိဳးစားပမ္းစားျပဳစုထားရတဲ့ အျပာေရာင္နွင္းဆီနွစ္ပင္ေရွ႔ထိုင္ျပီး အၾကာၾကီးေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ထိုင္ရာကေန ေျဖးညွင္းစြာထျပီး ပန္းပင္ေတြကိုေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ကစျပီး ဘယ္ပန္းပင္ကိုမွက်ေနာ္မစိုက္ျဖစ္ေတာ့ဖူး။ က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို အလုပ္ထဲမွာ အာရံုစိုက္ထားလိုက္မိတယ္။ က်ေနာ့္မိဘေတြကေတာ့ စီနီယာမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ရာထူးတက္သြားတဲ့ သူတို႔သားအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးေပါ့။

“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ငါ့သားပန္းပင္ေတြနဲ႔အခ်ိန္မကုန္ေတာ့လို႔” ဆိုျပီး ေမေမေျပာေတာ့ က်ေနာ္ႏႈတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာစကားရွားပါးသြားသလိုပဲ။

“ဟယ္ ပန္းစည္းၾကီးက လွလိုက္တာ။ ပန္းေတြအေရာင္မိ်ဳးစံုပဲ”
ပန္းဆိုင္က၀ယ္လာတဲ့ ပန္းစည္းကိုၾကည့္ျပီး အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ျမဴးသြားတဲ့ခ်စ္သူ႔မ်က္နွာေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္စိုက္ဖူးတဲ့အျပာေရာင္နွင္းဆီပင္ေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲက ရာသက္ပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

(19 April 2009)

ျမင့္မိုရ္ေတာင္ထိပ္ကလမင္း

ျမင့္မိုရ္ေတာင္ထိပ္ကလမင္း

အမွန္ဆိုဒီလိုညမိ်ဳးအျပင္မထြက္သင့္ဖူး။ ဒါေပမယ့္ ေရနည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တဲ့ေရအိုးစင္ကိုၾကည့္ျပီး တကုိယ္တည္းေနရတဲ့က်မ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အျပင္ကိုထြက္လိုက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ က်မခႏၶာကိုယ္ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့လက္ရွည္အက်ၤ ီနဲ႔ မလံုေလာက္တာသိေတာ့ အိမ္ထဲျပန္၀င္ျပီး အေႏြးထည္တထည္ကို ခပ္သြက္သြက္ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ေရပံုးကိုယူျပီး ေရတြင္းရွိရာကို ေျခလွမ္းလိုက္တယ္။

တကယ္ဆို ဒီျခံကိုေဆာက္ခဲ့တဲ့သူဟာ ေရတြင္းကို အိမ္နဲ႔အေ၀းၾကီးမွာမေဆာက္သင့္ဖူး။ သူတို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ေျခလွမ္းနွစ္ဆယ္ေလာက္လွမ္းရတာ အပန္းၾကီးစရာမျဖစ္လို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ က်မစိတ္ထဲေတာ့ ခုလိုညမွာေရတြင္းကို အိမ္ေဘးကပ္ရက္မွာရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ ေၾသာ္ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုေဖးမမယ့္ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္တေယာက္သာအနားရွိခဲ့ရင္ ဒီေရတြင္းဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ဘာမႈစရာလဲ။ ဟင့္အင္း ... မေတြးနဲ႔။ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မေတြးနဲ႔။ မေတြးခ်င္တာမေတြးဖို႔ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနဘက္ကို စိတ္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ လူဆိုတာ မေတြးပါနဲ႔ဆိုမွ စိတ္ကေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ ဘယ္လိုစိတ္ကိုထိန္းရပ။ ၾကံရာမရေလွ်ာက္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ေရတြက္ၾကည့္တယ္။ တစ္လွမ္း ... နွစ္လွမ္း ... သံုးလမ္း ... ေလးလမ္း ..... ..... ..... ဆယ့္နွစ္လမ္း ။ ဟုတ္ျပီ ေရာက္ျပီ။

ေရတြင္းဆီေရာက္မွ အဲဒီညက လျပည့္ညဆိုတာ သတိထားလုိက္မိတယ္။ လေရာင္ကေရတြင္းေပၚက်ေနတာ က်မၾကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ စလိုက္မီးနဲ႔တေနရာကို ကြက္ထိုးထားသလိုပဲ။ ေရပံုးကိုေဘးမွာခ်ျပီး ေရတြင္းထဲကို ၾကိဳးတပ္ပံုးကိုခ်လိုက္တယ္။ ၾကိဳးတပ္ပံုးက ေရတြင္းရဲ႕နံရံကိုရိုက္မိေတာ့ အသံထြက္လာတာ ညဘက္မွာဟိန္းသြားတာပဲ။ က်မလန္႔သြားတယ္။ ၾကက္သီးေတြထလာသလို။ စိတ္ျငိမ္ေအာင္လမင္းကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုလျပည့္ညေတြ သူနဲ႔က်မဘ၀မွာဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့ျပီးျပီလဲ။ တစ္နွစ္ ... နွစ္နွစ္ ... သံုးနွစ္ ... ေလးနွစ္။ သူနဲ႔ဆံုခဲ့တာလည္း ခုလိုလျပည့္ညေတြထဲက တညပဲ ... ။ မေတြးပါဖူးဆိုမွ အာရံုေတြမွာ ပံုရိပ္ေတြစလိုးမိုးရွင္းရုပ္ရွင္ကားလို တစခ်င္းထြက္လာတယ္။

“မိေ၀ေရ ... အရက္ပ်ံရယ္ ပတ္တီးရယ္ အျမန္ယူခဲ့ေဟ့။”

ပါးစပ္ကေအာ္ရင္း ကိုၾကီးကအိမ္ထဲကို၀င္လာတယ္။ သူ႔ထက္အရပ္အေတာ္ေလးပုတဲ့လူတေယာက္ကိုတြဲလာတယ္။ က်မလည္း ကိုၾကီးေျပာတဲ့ဟာေတြ အျမန္ေျပးယူျပီး သူတို႔နားေရာက္ေတာ့ ...

“ဟင္ ... ေသြးေတြ ေသြးေတြ...”

ေသြးျမင္ရင္မူးခ်င္တဲ့က်မ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။

“ကဲ .. ကဲ .. ငါ့ကိုျမန္ျမန္ေပး။”

ကိုၾကီးက က်မယူလာတာေတြအျမန္လွမ္းယူျပီး အဲဒီလူရဲ႔ေသြးေတြရဲေနတဲ့လက္ဖ၀ါးေပၚကို ေလာင္းခ်လုိက္တယ္။ က်မမ်က္နွာခ်က္ခ်င္းလႊဲလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ...

“ေအးကြာ မင္းဒဏ္ရာကနည္းနည္းနက္ေတာ့ စပ္ေတာ့စပ္မယ္။ အရမ္းမၾကီးလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။”

လက္ကလည္း ေဆးထည့္ ပတ္တီးစီးနဲ႔ တရစပ္လုပ္ရင္း ကိုၾကီးက စကားေတြေျပာေနေပမယ့္ တျခားတေယာက္ဆီက ဘာသံမွထြက္မလာဖူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေဒါသေရာင္ထြက္ေနသလိုပဲ။ အသားျဖဴတဲ့သူ႔မ်က္နွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတယ္။

“စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ” ... သူ႔ပုခံုးကိုပုတ္ျပီး ကိုၾကီးကေျပာတယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ပံုစံက မေျပာင္းလဲေသး။ အဲဒီညက သူ က်မတို႔အိမ္မွာပဲ အိပ္ျဖစ္တယ္။ အျပင္က ကြပ္ပစ္မွာ လကိုေငးျပီးသူလွဲေနတာ က်မမအိပ္ခင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။

“ေ၀့ကိုခ်စ္မိေနျပီ၊ ကို လက္ထပ္ပါရေစ။” လို႔သူစာေရးလာလိမ့္မယ္လို႔ က်မမထင္ခဲ့မိဖူး။ သူနဲ႔က်မက အသက္ ခုနွစ္နွစ္ကြာတယ္။ ကိုၾကီးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေနနဲ႔ ေမးထူးေခၚေျပာပဲ လုပ္ဖူးတာ။ သူနို္င္ငံျခားကို ပညာေတာ္သင္ထြက္သြားေတာ့လည္း က်မတို႔ၾကား ေထြထူးတဲ့ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဆိုတာမရွိခဲ့ပါဖူး။ ဒီေတာ့ သူ႔စာကိုကိုင္ရင္း က်မဘာကိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ။ ေက်ာင္းက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာညိဳမင္းရဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမ်က္နွာ မ်က္စိထဲေပၚလာတယ္။ “ဒါ ဆရာမပန္ဖို႔ပန္း” တဲ့။

“ေ၀ေ၀ရာ ... သူတို႔စိတ္တိုင္းၾကိဳက္လုပ္လိုက္ေတာ့ မင္းဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။ သူတို႔က ငါ့ကိုငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခုလိုျဖစ္ေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ေကြ်းေမြးထားတဲ့ေက်းဇူးေတြရွိတယ္ေလ။ မင္းဘက္ကသည္းခံလိုက္ေပါ့ကြာ။”

“ေ၀ေ၀ရာ ... ငါ့မွာတေန႔တေန႔ေဆးခန္းကိစၥနဲ႔ အလုပ္ကရွဳပ္။ ညၾကီးမင္းၾကီးမွ ေမာေမာနဲ႔ျပန္ေရာက္တုန္း ထမင္းဟင္းကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္စားပါရေစဦး။ သူတို႔ကို သည္းခံပါလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားတာပဲ။”

“ဟာကြာ ... ကဲ စိတ္ညစ္ဦး စိတ္ညစ္ဦး” “ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ငါ၀ယ္ထားတာေတြ ငါ့ဘာသာခြဲတာ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္မွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ မင္း ငါ့စိတ္ကိုသိတယ္မို႔လား”

“သမီးေရ .. သမီးေဒၚေလး ေ၀ေ၀့ကိုၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္အိမ္ေထာင္ကံေကာင္းလဲ။ ခုဆို အစစအရာရာ မေၾကာင့္မက်ေနရတာ။ သူ႔ေယာက္်ားကိုလည္း သည္းခံသင့္တာသည္းခံျပီး အိမ္ေထာင္ေရးသာယာေနတာ။ သမီးလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ အဲလိုအတုယူရမယ္။ ကိုယ့္ေယာက္်ားဆိုတာ ကိုယ္ကဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္မွ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္ေျပလည္မွာ”

.....

.....

က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ကမွန္ခဲ့တယ္လို႔ ခုခ်ိန္ထိက်မယံုၾကည္တယ္။ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ ေရျမင့္မွၾကာတင့္မယ္ ဆိုတဲ့ဆိုရိုးစကားအတိုင္း က်မဘ၀လည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရထဲမွာရွိတဲ့ အမႈိက္သရိုက္ေတြကလည္း ၾကာပန္းကိုရိုက္ခတ္နို္င္တဲ့အေၾကာင္းက အဲဒီဆိုရိုးမွာဆက္မေျပာထားဖူး။

ၾကိဳးတပ္ဗံုးကိုေရတြင္းထဲဆြဲလိုက္ရင္း က်မစိတ္ေတြကိုလည္း ပစၥဳပၸန္ဆီ ျပန္ဆြဲယူလိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္ဆို သူနဲ႔ေတြ႔ရေတာ့မယ္။ တပတ္မွာ စေန တနဂၤေႏြ နွစ္ရက္တည္းေတြ႔ရဖုိ႔ကို တကယ္ဆိုစိတ္ထဲမွာအျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနသင့္တယ္။ ခုေတာ့ က်မစိတ္ေတြဘာလို႔ေလးေနလဲ။

“က်ဳပ္ကေတာ့ စိတ္ညစ္ရင္ ရြာျပန္မွာပဲေနာ္။ သမီးေလးကို ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ထိန္းလာလို႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနလို႔သာ ေနရတာ။”

“မင္းကလည္းကြာ သူနဲ႔အလုိက္အထိုက္ေနလုိက္ေပါ့။ နုိ႔မဟုတ္ သမီးကို ဘယ္သူေစာင့္ေရွာက္မလဲ။ သမီးက သူ႔ကိုအသားက်ေနျပီ။ ေနာက္ကေလးထိန္းအသစ္ရွာရရင္ ကေလးေနသားမက်ရင္ ကေလးဒုကၡေရာက္မယ္။”

သမီး ... အင္း က်မသမီးေလး ... သမီးေလးကိုေတြ႔ခ်င္တယ္။

“မင္းလစာက နွစ္ပဲတျပားနဲ႔၊ ထြက္လိုက္ပါလို႔အတန္တန္ေျပာေနတာလည္း မရဘူး။”

“ဆရာမေလးရွိလို႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းလည္းအဆင္ေျပေနတာဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါပဲ။”

နားနွစ္ဘက္ကိုပိတ္လိုက္တယ္။ မ်က္စိေတြက ေရတြင္းထဲကျငိမ္သက္ေနတဲ့ေရျပင္ဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း ... လမင္းက ေရတြင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ အေမက က်မငယ္ငယ္တုန္းက ညညငိုတိုင္း ဆိုျပေလ့ရွိတယ္ ... လမင္းကိုေထြးပိုက္ ေခါင္းအံုးအိပ္ေတာ့ သမီးရယ္ အငိုတိတ္ပါကြယ္ တဲ့။ က်မငိုရတာပင္ပန္းလွျပီ။ လမင္းကိုရင္ခြင္ထဲထားျပီး အိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ လမင္းကိုထိခြင့္ရရင္ လမင္းရဲ႔နူးညံ့ျခင္းေအာက္ က်မရဲ႔အပူေတြေအးျငိမ္းသြားမယ္။ လမင္းဆီ က်မသြားရမယ္ ... ။ ေရတြင္းရဲ႔ေဘာင္ေပၚကို က်မတက္လိုက္တယ္။ လမင္းကို လက္နဲ႔လွမ္းဖမ္းၾကည့္တယ္။ လမင္းက က်မဖမ္းတာ မခံ။ လြတ္ထြက္သြားတယ္။ ဒီ့ထက္နီးေအာင္သြားမွပဲ ....

“ဒိန္း”

က်မပတ္၀န္းက်င္မွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ လမင္းေနာက္ကို ေျပးလိုက္ေနတဲ့ က်မစိတ္က လန္႔နိုးသြားသလိုပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမင္းရဲ႔အေထြးအေပြ႔ဆိုတာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမ်က္နွာတိုးအိပ္ခဲ့ရတဲ့ညေတြပါလားဆိုတာ သြားသတိရလိုက္တယ္။

ေရတြင္းေဘာင္ေပၚက ေျဖးေျဖးခ်င္းဆင္းလိုက္တယ္။ က်မသိလိုက္တယ္ ... လမင္းဆိုတာဖမ္းလို႔ဘယ္ရမလဲ၊ မိုးေပၚမွာပဲရွိေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ က်မအေမလိုပဲ က်မရင္ခြင္ဟာလည္း သမီးေလးအတြက္ အငိုတိတ္ဖို႔လိုအပ္ေသးတယ္။

(16 April 2009)

မူပိုင္ပန္းခ်ီကား

မူပိုင္ပန္းခ်ီကား

သူသည္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုအလြန္နွစ္သက္သူျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ထိုပန္းခ်ီကား၏ထူးျခားခ်က္ကို အစဥ္ရွာေဖြတတ္သူျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားကိုေရာက္တိုင္း “ဒီပန္းခ်ီကားကေတာ့ ဆြဲထားတာ ဘယ္လိုေသသပ္တာ၊ ဒီပန္းခ်ီကားကေတာ့ ျမင္လိုက္ရင္ တျခားဟာေတြနဲ႔မတူ ဘယ္လိုထူးျခားေနတာ၊ ဒီပန္းခ်ီကားကေတာ့ လက္ရာကသိသိသာသာ ဘယ္လိုေကာင္းေနတာ” စသည္ျဖင့္ က်မကိုေျပာျပေလ့ရွိသည္။ သူနွင့္မေတြ႔ခင္က သာယာမက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေသာရွဳခင္းမ်ားကိုေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိသာ သတိထားမိတတ္ေသာက်မသည္္ သူနွင့္အတူ ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားကို တခုျပီးတခုေရာက္ျပီးေသာအခါ သူေျပာျပေသာ သူၾကည့္ေလ့ရွိေသာထူးျခားခ်က္မ်ားကို ခံစားတတ္လာျခင္းမွာ သူ၏ နည္းေပးလမ္းျပေကာင္းမြန္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္သလို၊ က်မကပဲ တတ္လြယ္ ျမင္လြယ္ သိလြယ္သူျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ေရးဆြဲထားေသာ ကေလးမေလးတေယာက္၏ ပံုတူပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ျပီး “ၾကည့္ပါဦး။ မ်က္လံုးေတြကသိပ္အသက္၀င္တာပဲ။ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ေတာင္မတူဘူး။” ဟု သေဘာက်နွစ္ျခိဳက္စြာ သူေျပာခဲ့တုန္းက သူ႔နွင့္အတူထိုပန္းခ်ီကားကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္း က်မေတြးခဲ့ဖူးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔ခါစက သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီး ကတီပါဖိနပ္စီးထားေသာ သူ႔ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴမ်ားကိုသာ က်မကသတိထားမိခဲ့သည္။ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေသာ္လည္း သြယ္လ်ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖြယ္ရေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားနွင့္ေျခေခ်ာင္းမ်ားကို က်မကတအံ့တၾသ လူအလစ္မွာၾကည့္မိခဲ့သည္။ သူနွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသာညစာစားပြဲတခုတြင္မွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို လ်ပ္တျပက္ဖတ္ခြင့္ရလိုက္သည္။

ထိုညစာစားပြဲတြင္ဟိုတစဒီတစ တေယာက္တခြန္း ေျပာေနၾကေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ ပန္းကံုးေလးမ်ားကိုင္ျပီး စားပြဲနားေရာက္လာေသာ ပန္းသည္ကေလးေလးတေယာက္ကို အားလံုး သတိမထားမိေပ။ က်မကထိုကေလးကိုသတိထားလိုက္မိခ်ိန္ သူက အဲဒီကေလးကိုသူ႔အနားေခၚအျပီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုကေလးနဲ႔စကားေျပာျပီး ပန္း၀ယ္ေနေသာ သူ၏ နူးညံ့ျခင္းမ်ားျပည့္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည့္တခဏ က်မရင္ဘတ္တခုလံုးျဖတ္ခနဲတုန္ခါျပီး ေႏြးေထြးသြားသည္။ ေယာက္်ားတေယာက္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဤမွ်ထိနူးညံ့နိုင္ေၾကာင္း ဘယ္တုန္းကမွ က်မမေတြးမိခဲ့ေခ်။ ထိုညစာစားပြဲတြင္တဒဂၤေတြ႔လိုက္ရေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္ေသာက်မက နွလံုးသားထဲတြင္ မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုအျဖစ္ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

တခါကေတာ့ သူနွင့္က်မသြားျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းတခုတြင္ျပသထားသည့္ ေခါင္းအခြံသာပါရွိျပီး ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ေအာ္ဟစ္ေနေသာမ်က္နွာမ်ားနွင့္ပန္းခ်ီကားကို သူကအလြန္နွစ္သက္ခဲ့သည္။ ထိုပန္းခ်ီဆရာ၏ ထူးျခားေသာလက္ရာနွင့္အေတြးကို သူကခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုေနခိုက္ က်မကေတာ့ သူသာက်မအနားမရွိေသာတေန႔ေရာက္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ထိုသို႔ေအာ္ဟစ္ေနသူမ်ားထဲ က်မပါ၀င္သြားေလမလားဟု ျဖတ္ခနဲေတြးမိလိုက္သည္။ ထိုအေတြးမိ်ဳးကိုသူ႔ကိုေျပာျပတိုင္း “ကိုအနားမရွိလည္း မင္းေနနိုင္သြားမွာပါ။ မင္းက တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ထင္တာထက္ စိတ္ဓါတ္မာပါတယ္” ဟုသူက ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူမရွိခဲ့လွ်င္ က်မဘ၀သည္အဓိပၸါယ္မဲ့သြားနိုင္သည္ဆုိျခင္းကို သူက ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ေခ်။

သူနွင့္က်မနွစ္ေယာက္လံုးၾကိဳက္နွစ္သက္ျပီး မ၀ယ္ျဖစ္ေသာပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားထဲတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာအိမ္မ်ားစီတန္းေနသည့္ လမ္းအိုေပၚတြင္ ဘီးတပ္လွည္းတစီးရွိသည္။ လွည္းအနီးတြင္ရွိေသာ သစ္ပင္အိုမွ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လံုးရွိေနရာအႏွံ႔တြင္ ေၾကြက်ေနသည္။ အျဖဴအမည္းအေရာင္မ်ားကို အေလးေပးဆြဲထားေသာ ထုိပန္းခ်ီကားတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ကို ဆည္းဆာေရာင္သန္းထားသည္မွာ အျမင္တမိ်ဳးထူးေစသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းမ်ားျပည့္လွ်ံေနေသာထိုပန္းခ်ီကားတြင္ ဆည္းဆာေရာင္သန္းေနသည့္သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု က်မခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ျပီး သူနွင့္က်မတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာမ်ား အိုမင္းရင့္ေရာသြားေသာအခါ က်မတို႔ၾကားမွအခ်စ္သည္ ထိုပန္းခ်ီကားထဲမွ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ကဲ့သို႔ ထာ၀စဥ္ေရာင္ျခည္သန္းေနမည္ဟု က်မကယံုၾကည္ခ်င္မိသည္။ ထုိယံုၾကည္ခ်က္ကိုအျမဲခံစားနိုင္ရန္ ထိုပန္းခ်ီကားကိုက်မက ၀ယ္ခ်င္မိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ “တျခားဒီ့ထက္ေကာင္းတာေတြ ရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ” ဟုသိပ္လက္ေတြ႔က်က်စဥ္းစားေလ့ရွိေသာ သူကေျပာေတာ့ သူၾကိဳက္နွစ္သက္တာမိ်ဳးျဖစ္ေစခ်င္ေသာက်မ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့မိသည္။

သူနွင့္က်မ ပထမဆံုးအတူ၀ယ္ျဖစ္ေသာပန္းခ်ီကားကို က်မကဦးစြာေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ လူေခါင္းဟုတ္သလိုလို မဟုတ္သလိုျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းနွင့္ မိန္းမတေယာက္၏ကိုယ္လံုးတို႔ကို ထူးျခားျပီးသိပ္မရွဳပ္ေထြးေသာဆြဲခ်က္မ်ားနွင့္ ေပါင္းစပ္ပံုေဖာ္ထားသည္ကို အၾကိဳက္ေတြ႔သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကင္းဗတ္စ္ေပၚတြင္ဆြဲထားျပီး နွစ္ပိုင္းဆက္ျပီးၾကည့္ရေသာထိုပန္းခ်ီကားကို ျမင္ျမင္ခ်င္းက်မကၾကိဳက္နွစ္သက္သြားျပီး သူ႔ကိုေခၚျပေတာ့ အၾကိဳက္ခ်င္းတူသြားၾကသည္။ သူကေတာ့ ထုိပန္းခ်ီကားကို က်မထက္စံုေစ့ေအာင္ေလ့လာျပီးမွ ၾကိဳက္နွစ္သက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူလည္းၾကိဳက္နွစ္သက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုပန္းခ်ီကားကို က်မတို႔၀ယ္ျဖစ္သြားသည္။ ထုိပန္းခ်ီကားသည္ က်မတို႔နွစ္ဦးအတူ ပထမဆံုး၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာပန္းခ်ီကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ အဘယ္မွ်ေစ်းပိုၾကီးေသာ ပန္းခ်ီကားမိ်ဳးကို၀ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုပန္းခ်ီကားကိုသာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးပန္းခ်ီကားအျဖစ္ က်မစိတ္ထဲသတ္မွတ္မိသည္။

ပန္းခ်ီဆရာမ်ားေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သူနွင့္လိုက္ၾကည့္ျပီး နွစ္သက္တတ္လာေသာ ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္သည့္က်မနွလံုးသားထဲတြင္လည္း သ႔ူတြက္ရင္ခုန္သံမ်ားနွင့္ေရးျခစ္ထားေသာ မူပိုင္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ရွိသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ သူနွင့္ဆံုေတြ႔ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ား၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ား၊ သူ႔ေၾကာင့္ခံစားရေသာအခ်ိန္မ်ား၊ က်မဘ၀အတြက္ သူနွင့္ပတ္သက္ေသာပထဆံုးမ်ားကိုသာ ထည့္သြင္းေရးဆြဲမည္။ ထိုပန္းခ်ီကား၏ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းတုိ႔သည္ ေဆးေရာင္မ်ားနွင့္ျမဴးတူးေတာက္ပေနနိုင္သလို၊ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ မႈန္ရီေ၀မႈိင္း ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕အပိုင္းတို႔သည္ကား နံနက္ခင္း၏လန္းဆန္းမႈမ်ားနွင့္ ျပည့္နက္ေနေပလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ သူနွင့္က်မအေၾကာင္းမွလြဲ၍ တျခားအရာမပါရွိသလို၊ က်မဘ၀တြင္ က်မေရးဆြဲေသာ တခုတည္းေသာပန္းခ်ီကားသာျဖစ္မည္။ ထိုပန္းခ်ီကားကိုနားလည္နိုင္သူသည္လည္း သူတဦးတည္းသာျဖစ္ေပေတာ့မည္။

(13 April 2009)